#whateverest

jęczęsięmęczę #2

znowu czuję się mało swobodnie zawinięta szczelnie w swoją własną osobowość.
miało przecież być dobrze. miało być już tylko lepiej.

jęczęsięmęczę #1

jestem bez ciebie połową siebie,
czasem nawet jest mnie ćwierć.
przyjdź już. wiem, że jesteś.

bez obaw, nikt nie rodzi się sobą.

po raz pierwszy zadrżało we mnie ponad dwa lata temu. we wrześniu. kawałek od domu, bo w berlinie.
zadrżała tam we mnie zmiana. zmiana miała następować we mnie i dotykać mojego otoczenia. zakładała zminimalizowanie niemal wszystkiego. sprowadzenie wszystkiego do mnie samej. do mnie w najczystszej postaci. 

nie potrafię podejmować trudnych decyzji, boję się wybierać. a najgorsze, że gdy już wybiorę, to brak mi konsekwencji. skutkiem tego drżałam przez kolejne dwa lata nosząc w sobie ziarenko zmiany. dwa lata nierównej walki. zasiałam je nie wiedząc ile wysiłku to będzie kosztować i ile czasu minie aż zmiana zapuści korzenie. w międzyczasie podtruwałam wewnętrzną hodowlę całym wachlarzem ludzkich toksyn.

teraz wszystkie toksyny od hodowli skutecznie odcinam. odcinam od niej ludzi. i dopiero teraz czuję, że ziarenko pęka, a zmiana kiełkuje. idea zaczyna nabierać kształtów.

i to nie tak, że już wyszłam na prostą. przede mną jeszcze kilka dobrych, rozedrganych lat. i czasem nawet boję się, że nie dotrwam do momentu, w którym chodowla przebije się na powierzchnię.

podobno trzeba być cierpliwym. podobno trzeba wiele czasu. więc bez obaw. przecież nikt nie rodzi się sobą.